தமிழ் நாட்டு ஆகம ஸபை : 1932

ஸ்ரீபெரீவாள்  அவர்களின் திருவுளப்படி மதுரையில் 14-10-1932 அன்று   மதுரையில் பிரதானமாக உருவாக்கப்பட்ட தமிழ்  நாட்டு ஆகம ஸபையின் ஒப்பந்தக் கொள்கைகளும், நிபந்தனைகளும் ஜகத்குரு ஸ்ரீகாஞ்சீ காமகோடி பீடாதிபதிகளின்  அனுக்ரஹத்துடன் ஸ்ரீமடத்தின் மூலம் வெளிவந்த ஆர்யதர்மம்  17-11-1932 மாத சஞ்சிகையில்  தரப்பட்டுள்ளன. 

இச்சபை உருவாக்கப்பட வேத, சைவ ஆகம வித்வான்களும்,  மதுரை வழக்கறிஞர்களும், காரைக்குடி, அமராவதிபுதூர், வயிநாகராம, கண்டனுர்,தேவகோட்டை முதலிய  செட்டிநாட்டுப்  பகுதிகளை சேர்ந்த சிவாலயத் திருப்பணிச் செம்மல்களும் முக்கிய பங்கேற்றனர்.

                        

                           
               
                     

               

                     

" மேலே என்ன செய்வது ?" - ஸ்ரீபெரீவாளின் ஆக்ஞை .. ஸ்ரீகாமகோடி கோசஸ்தானம் : 1943

திருவாரூர் ஸ்ரீதியாகராஜஸ்வாமி ஓடம் : பழம்பாடல்

சுரைக்காய்க் கதை

 

பொதுவாக அந்தணர்கள் சுரைக்காய் உண்பது வழக்கம் இல்லை.. ஆனால் இதற்கு ஒரு விதிவிலக்கு உண்டு..திருவீழிமிழலை .. ஒரு க்ஷேத்ரத்தில் மட்டும் அந்தணர்கள் சுரைக்காய் சமைத்து உண்ணலாம் என்ற மரபு இருக்கிறது..தேஜிநீவன (வீழிக்காடு) மாஹாத்ம்யம் சிவபுராணத்தின் ஒரு பகுதி .. விண்ணவர் தொழும் வீழிமிழலையின் பெருமையைப் பலபடக் கூறுவது இந்த க்ஷேத்ர புராணம்...

முதலில் காய்க்கும் சுரைக்காயில் பாதியை பகவானுக்குத் தந்துவிடுவதாக நேர்ந்திருந்தாள் ஒரு அந்தண மாது. ஆனால் மொத்தத்தில் காய்த்ததோ ஒரே ஒரு சுரைக்காய் மட்டுமே.. அடுத்த வருஷத்துக்கு விதைக்காகும் என்று பறிக்காமல் விட்டுவிட நினைத்தவள் கனவில் தோன்றிய ஸ்ரீவீழிநாதர் வார்த்தை பிறழக்கூடாது என்று நினைவூட்டவே..  "வாக்கு கொடுத்தபடி.. பாதியை அறுத்துக் கொடுப்போம்.. இறைவன் வாக்குப்படித் தருவதால் மீதியிருக்கும் மேற்பாதியாவது இறைவன் கருணையால் பிழைத்திருக்கட்டும்" என்று எண்ணியபடியே கொடியில் இருந்த சுரைக்காயைக் காம்புடன் பறிக்காமல் கீழ்ப்பாதியாக அறுத்துப் படைத்தனள் ..

என்னே .. மாப்பிள்ளை ஸ்வாமியின் திருவருள் ..

கொடியில் மீதமிருந்த அறுபட்ட மேற்பாதி - அரைச்சுரைக்காய் - பருத்து முற்றி விதைகளை சொரிந்து தள்ளிவிட்டதாம்.. இறைவனின் அருளால் விளைந்த விதைகளால் அனைவர் இல்லத் தோட்டங்களிலும் பல்கிப் பெருகினவாம் சுரைக்காய்க்  கொடிகள் .. 

இதனால், திருவீழிமிழலை ஸ்தலத்தில் உள்ள அந்தணர்களும் ஸ்ரீவீழிநாதரின் ப்ரஸாதமாகச் சுரைக்காயை உண்பர்..

இதையொத்த வேளாளர் மரபினரின் பெருமையைச் சொல்லும் பாடல் ஒன்று சோழமண்டல சதகத்திலுமுள்ளது..

" பாதிச் சுரைக்காய் கறிக்கும்ஒரு

பாதிச் சுரைக்காய் விரைக்கும்என

ஆதிக் கடவுள் பசிதீர

அளித்தாள் ஆங்கே அறஅரித்த

காதல் கணவன் மனைவியொடும்

கயிலை காணும் கதைசூதன்

ஆதி புகலும் சுரைக்குடையான்

மரபோர் சோழ மண்டலமே " (37)

கஜசாலை

திருக்கோயில்களில் பராமரிக்கப்படும் யானைகள் பற்றி நிறையவே தற்காலத்தில் பேசப்பட்டுவருகின்றன...யானை கட்டப்பட்டிருக்குமிடம் பற்றித்தான் பெரும்பாலும் சர்ச்சை செய்யப்படுகிறது..

யானைகள் கட்டப்பட்டிருக்கும் இடத்தின் தரைத்தளம் கருங்கல்லானால் அது பற்றிப் புகார்.. அதுவே செங்கல்லானால் அதற்கொரு புகார்.. "அடசரிப்பா.. மண்ணில் கட்டி வைத்துக்கொள்கிறோம்" என்றால்.."அதுதான் பெரிய மிருகவதை.." என்று ஒரேயடியாகக் கத்திக்கொண்டு அதற்கும் தனிப் புகார் தயாரித்துத் தள்ளிய வண்ணம் இருக்கிறது அந்நிய கோஷ்டி..

இவர்கள் சொல்வது தவறு என்று மூதரிக்க எவ்வித ஆதாரமும் அரசாங்கம் அல்லது ஆலய நிர்வாகங்களின் கைவசம் இல்லை..எந்தத் தரையில்தான் யானையைக் கட்டிவைத்துக் கொள்வது என்பதில் இதுவரை கருத்தொற்றுமையில்லை .. விஷயம் தற்போது உச்ச நீதிமன்றத்தில் இருக்கிறது..

மயமதம் என்னும் பழம் நூலில் "கஜசாலையின் தளமானது ஒரு முழம் கனமுடைய பலகைகளினாலே அமைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும்.. தளவரிசை செங்கல் மற்றும் கருங்கல்லினால் அமைத்தல் கூடாது .." 
(II -182, 188) என்று தீர்மானமாகக் குறிப்பிட்டப்பட்டிருக்கிறது ..

யானைகள் பற்றி நீதிமன்றத்தில் கேஸ் போட்டிருக்கும் விலாங்குகளுக்கோ அல்லது எதிர் தரப்பிற்கோ.. யானைகளின் பராமரிப்பு, அமைவிடம் இவற்றையெல்லாம் பற்றி அழகுறச் சொல்லும் பண்டைய கஜசாஸ்த்ரம் மற்றும் பிற புஸ்தகங்கள் பற்றியெல்லாம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை..

பாஷைகள் மேல் விரோதம் கொண்டோம் பழைய நுல்களையும் தொலைத்தோம்.. அறிஞர்களை அவமதித்தோம் .. இப்போது நாட்டுப்பசு ..கோயில் யானைகள் ... பழைய கட்டுமானங்கள் பாதுகாப்பு என்று கோர்ட்டுக்கும் கச்சேரிக்கும் அலைந்து கொண்டிருக்கிறோம் ..

தமிழகம் .. இனிமேலாவது விழித்துக்கொள்வது நல்லது !

தாக்ஷிணாத்யகலாநிதி உ.வே.சா

                          

THE JAGAT GURU - K. S. VENKATARAMANI [Paper Boats]

OUR ADI JAGAT GURU, or our first World Teacher, is the great Sankara. He was the Saviour of Hinduism at a critical moment of religious un­rest, and its most virile and combative exponent. 

We reckon him an avatar, with an exceedingly intellectual and practical mission in an age of all­round decadence. He is our greatest thinker. His memory is more sacred to us than the Ganges and the Cauvery, or even the sages who laid the founda­tions of the Hindu polity. 

Great in the achievements of his own life, he is still greater in the legacy of thought and in­stitutions he founded for world service and knowledge. So grateful is the memory of man for his remarkable deeds, that to this day, even after so many centuries, his institutions nour­ish in their popular religious appeal. They are the seats of culture and philosophy. They are the centres of con­servative yet enlightened Hinduism.

At any rate such is the Kamakoti Peetam, nestling on the Cauvery, which has nourished in its deltaic bosom five dynasties of kings from the third century B.C. It is now located at Kumbaconam, the centre of Tamil culture and refinement. 

The great Sankara originally founded the Ka­makoti Peetam at Conjeevaram, the noblest of ancient cities, where it pros­pered down to the seventeenth for over a thousand years. 

But, in the early days of the East India Company and the unsettled times of the Moguls and the Mahrattas, Conjeevaram was the storm centre of the Carnatic wars. 

Then the Kamakoti Peetamwas changed forever from Conjeevaram to Kumbaconam at the invitation of the Tanjore kings. Ever since, it has thriven well indeed in the peaceful, agricultural home of  the Cauvery Delta.

The Kamakoti Peetam means “the Throne of the End of Desires”. It is the symbol in union of work, love and knowledge–enjoyed, assimilated and gained as an enduring vision of life. It vindicates strenuous, selfless action in daily life. It seeks emanicipation only through knowledge which comes of impersonal experience and desireless action according to the rules of Dharma. Desire is the fuel that feeds the fires of the body. The Kamakoti Peetam strives to end all desires, keep­ing action at the same time in its origi­nal strength and purity. Nay, it strives to end the body itself that imprisons the soul in an endless cycle of births and deaths.

The Kamakoti Peetam is the most comprehensive definition of the mind and mood of man. It takes in the Heaven and the Earth in one view. It bridges the void. It names and guides all the impulses of creation. It is a full-­blooded gospel. 

It resolves into har­mony the contradictions of life. It converges into the white ray of light the myriad hues of the world. It is the seat of knowledge, abstract and 

con­crete. 

It visualises every dream and every hope, and renders it in life and action. Its mind is universal. On the wings of a sublime philosophy of work, work unburdened with the desire to enjoy the fruits of action, it seeks to carry you to heights from where you can catch a glimpse of the true Atman.

The Kamakoti Peetam is a rare place on earth. Every inheritor of its proud name for over sixty generations has, for each generation, been the liv­ing symbol and exponent of a great and moving Faith. Strong and strenu­ous in the day’s work, simple in habits of life, high in culture and fervid in temper, calm and impersonal in action and pure in personal life, they have preserved the tradition, the record and the glory of the Kamakoti Peetam.
          

Such is the inheritance to which he may be called who is by birth a Brahmana. And only a Brahmacharya, yet in the liquid glow and plastic mould of pure youth, is eligible for ascension to the Kamakoti Peetam. The moment he is nominated and ordained by his predecessor-in-office, usually in his last dying moments, he becomes the Acharyaswami, or the Jagat Guru, to whom all Hindus render homage more royal than the allegiance they owe to their sovereign.

The first five years after ascen­sion are usually allotted for the train­ing and education of the young Acharyaswami. It is a period of study and meditation in an inspiring environment, and he is aided in the task by some of the best Sanskrit pundits of Southern India and the blessings of Kamakshi. The qualities of the world teacher are naturally developed in the isolation of his exalted office and the daily worship of Chandramouliswar.
 
Worship releases the noblest energy. Work in worship sublimes man like celestial fire. No wonder my Acharyaswami easily becomes the centre of learning and the final arbiter of the first problems of life. He lives the life that he preaches. Words and deeds gain in him the crowning unity that is Advaita. 

The personal life of Acharyaswami is one of the plainest living and the highest thinking. He is the hardest of all the workers during the hours of the day. Early in the morning he bathes in flowing water. Then the prescribed ceremonies and the meditations occupy more than three hours of the busy and solemn forenoon. 

Then he bathes again and begins the worship on puja of Chan­dramouliswar, the radiant pebble Lingam, anointed and dedicated by the great Sankara himself as the secret and the inspiration of the Kamakoti Peetam. So the puja of Chandra­mouliswar is the very soul of the peetam. 

The devotional mind of man these thousand years and more has gathered and poured without stint or economy at the feet of the radiant pebble Lingam, herbs and flowers, milk and honey, and every rare and precious spice in the world. It is sacri­fice at the highest. Because, it is motiveless; it is impersonal; it is abso­lute.

The puja takes more than two hours, and is performed to the sound of music, before a large concourse of devotees who wait for the spoonful of abhishekam water that has dripped over Chandramouliswar, which inci­dentally enfranchises anyone for a hearty dinner at the expense of the Jagat Guru.

The sun has already declined in the west, and my Acharyaswami re­tires for his single meal a day, which is itself considered a ‘limb’ of the puja of God Chandramouliswar. After dinner he again sets to work. The afternoon is taken up with disquisitions and the reception of visitors, learned and rich, from distant parts. And what a throng­ing variety from fascinating excellence to madding boredom! And what a child-like laugh greeting all alike!

My Acharyaswami is royal and urbane, dignified and courteous. Sits lofty the spiritual eminence of Sankara on his brow. Lambent beams the light of cosmic intelligence on his face. 

He is full of knowledge. Such is the acquisi­tive power of the meditative mind, he knows everything–from the imperial craft of British statesmanship to the travail agonies of Soviet Russia. 

From the scientific method of agriculture in modem Japan to the most trivial sar­torial fashions of the day at Paris.
 
My Acharyaswami is always open and ready for philosophical dis­cussion, and commands the speech of, classic Sanskrit with ease and terseness. 

The afternoon is one intellectual combat with every variety of men, from the graduate fresh and raw from the university to the orthodox pundit with his camel load of learning. 

He goes through the task, unwearied, by ignorance and undismayed by tal­ent, stating and restating the grand concept of the Oneness of Life and the goal of humanity: the infinite bliss of self-realisation. 

The conference goes on animated and lively, till the evening calls my Acharyaswami to the strength and calm of prayers and meditations, which take well-nigh over two hours. 

Then he retires, composed and free, after a cup of milk and a few fruits, if necessary.
 
But my Acharyaswami is at his very best while he journeys admini­stering spiritual solace to the country people. Whenever he feels a call to go out to stir the religious consciousness and advance the power and blessing of the peetam, he moves out in his an­tique palanquin in utter stateliness and pomp, accompanied by horses, camels and elephants, trumpets and fanfares, and a large concourse of people with shops, sweetmeats and sundries. 

His Holiness is then a mov­ing city and the talk and sight of the neighbourhood. He visits every sacred place and temple, and bathes in all the holy waters of the village. He evokes the religious zeal of the people, and everyone dressed in flawless Aryan style, is in full evidence around. 

At the bidding of my Acharyaswami, the miser willingly parts with his gold and voluntarily restrains himself for a day from the call of pleasure. His Holiness uses a share of the collections to improve the village tank and the temple. Then rural life is inspired with a true co-operative spirit.
 
The visit of my Acharyaswami is a godly event for every Indian village. It spells prosperity, at least for a quin­quennium. Everyone does his best to make the short stay of His Holiness a success. Everything else is forgotten. All activities, even agricultural are suspended: and the whole village, men and women and children, are literally at his feet. 

All pay their tribute in coin and kind as they can afford. But there is a standard minimum. The recog­nised pathakanikkai (tribute at the feet) is one hundred and eight coins, gold or silver. For one hundred and eight is a weird number in Hindu ritu­als. It has a mysterious sanction and power. From the chanting of the gayatri to the entertainment of the Acharyaswami, one hundred and eight is our standard number. There is yet a supernumber – one thousand and eight. Its efficacy is naturally even greater. Therefore the tribute of a rich man is one thousand and eight, which my Swami collects and spends promptly on religious and Sanskrit education.
 
My Acharyaswami belongs to the most ancient and selfless order of monks in the world. He is the holiest of Brahmanas, but transcends the distinctions of caste and creed. The poor and the panchama are as dear to his heart for social and spiritual recla­mation. His temper and outlook are most democratic, though the ritual would seem exclusive. He is the rally­ing-point of Hinduism and the undying hope of its strength and purity in our darkest hour of need.
 

Wherever my Acharyaswami is, men, women and children gather round him with home-feeling and adoration, and each sits with patience and watches with eager eye for his or her turn of the spoonful of abhishekam water that has dripped over God Chandramouliswar, to cure all ills of body and soul.
 
Wherever my Acharyaswami is, there you find burning steady and pure, the lamp of life and knowledge. 

He has surrendered everything at a tender age, youth, wealth and all the civic pleasures, for the service of man and the continuance of a mission. 

He is dear to us, even as the rolling sea is to the land-soiled air. Passionate and deep-rooted is our attachment to Sankara. He is our greatest birth and our Adi Jagat Guru. 

   [Kaveripatnam Siddhanatha Venkataramani was a patriot and renowned essayist, novelist and short-story writer.  He was a devotee of His Holiness the Paramacharya of Sri Kanchi Kamakoti Peetham. The Jagath Guru was first published in the author's book Paper Boats during 1925. ]